بر لب آبم و از داغ لبت می‌ میرم

هر دم از غصّه‌ ی جان‌ سوز تو ، آتش گیرم

.

مادرم داد به من درس وفا‌داری را

عشقِ شیرین تو آمیخته شد با شیرم

.

بوته‌ ی عشق تو کرده است ، مرا چون زر ناب

دیگر این آتش غم‌ ها ندهد تغییرم

.

اکبرت کشته شد و نوبتم آخر نرسید

سینه‌ ام تنگ شد از بس که بُوَد تأخیرم

.

تا که مأمور شدم ، علقمه را فتح کنم

آیت قهر بیان شد ز لب شمشیرم

.

سایه‌ ی پرچم تو کرد سرافراز ، مرا

عشق تو کرد عطا ، دولت عالم‌‌ گیرم

.

کربلا ، کعبه‌ ی عشق است و من اندر احرام

شد در این قبله‌ ی عشّاق ، دو تا تقصیرم