بارگاهِ تو، عرشِ خدا رقیه‌جان من میمیرم اگه بشم، ازتو جدا رقیه‌جان مهربونی و، نزدی دستِ رد به من هر دفعه از تهِ دلم، زدم صدا رقیه‌جان

قابل، منو بدون‌و دعام کن راهیِ کربُبلام کن، تورو به جونِ عزیزِت منکه، جز تو کسی رو ندارم بخدا آرزو دارم، دخترم باشه کنیزِت

تو همیشه داری هوامو اگه تو نبودی نبودم بخدا فراق از ضریحت کشیده آتیش به وجودم

یارقیه، جانم رقیه

مهربونیات، مگه میره ز خاطرم تو جون بخوای من حاضرم، بیا منو بِبَر حرم کلِّ زندگیمو میریزم یه روز به‌پات میشنوی میزنم صدات، بده منو فقط نجات

عادت، دادی منو به کرامت از خدامه که یه ساعت، بگذرونم با ضریحِت فکری، به حال و روز گدا کن گرهٔ کارمو وا کن، با یه نگاه ملیحِت

الهی تا آخر تو راهِت بمونمو ثابت قدم‌شم بگذرم از این زندگی‌و همیشه مقیم حرم‌شم

یارقیه، جانم رقیه

دستِ رحمتت، به سَرِ کلِّ مؤمنان ملیکهٔ فرشتگان، عمهٔ صاحب الزمان کوثرِ حسین، گُلِ معطَرِ حسین دست منو بگیر، ببر، کربلا محضرِ حسین

راهم، بده یه گوشه پناهم یه بارِ دیگه نگاهم، بره به سوی اباالفضل هستی، نفسِ حضرت عباس میشه به قلبِ من احساس، نسیمِ کوی اباالفضل

از هرچی به غیر از تو باشه خداگواهه توبه کردم الهی همین اربعینی برم حرم‌و برنگردم

آقام آقام آقام، حسین‌جان